Stefania Juraszek urodziła się w 1896 r. w Warszawie. Była jednym z pięciorga dzieci Szymona Juraszka i Heleny z domu Flach. W piątym roku życia straciła matkę. Opieką nad nią i jej rodzeństwem zajęła się ciotka – Anna Flach.

Po ukończeniu nauki w gimnazjum im. Anieli Wereckiej w Warszawie i zdaniu matury, podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1930 r. powtórnie wyszła za mąż za lekarza okulistę Zygmunta Perzanowskiego. Jej córka Zofia została przez niego adoptowana i tak jak Stefania przyjęła jego nazwisko. Po ślubie zamieszkali razem w Radomiu, gdzie Perzanowski otrzymał posadę dyrektora Szpitala Wojskowego i ordynatora oddziału okulistycznego, natomiast dr Perzanowska została ordynatorką oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Miejskiego.

W nocy z 10 na 11 listopada 1942 r. podczas masowych akcji przeprowadzonych w Radomiu przeciwko inteligencji została aresztowana przez gestapo.

Po dwumiesięcznym uwięzieniu w Radomiu, w grupie 571 mężczyzn i 145 kobiet z więzień aresztów gestapo w Kielcach, Skarżysku Kamiennej, Częstochowie, Radomiu i Piotrkowie Trybunalskim deportowano ją do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Tam dzieliła los więźniarki niemieckiego obozu koncentracyjnego. Pomimo tego nie zapomniała o swoim powołaniu i niemal od razu po przybyciu zajmowała się kobietami potrzebującymi jej pomocy. Pierwszy zabieg chirurgiczny  ̶  nacięcia wrzodu w gardle – wykonała wysterylizowanym nad ogniem nożem kuchennym, służącym blokowej do krojenia chleba.

Pracowała bez przerwy. Oprócz opieki nad chorymi pośredniczyła w kontaktach z organizacjami charytatywnymi – Polskim Czerwonym Krzyżem i Radą Główną Opiekuńczą. Starała się zdobywać niezbędne leki oraz sprzęt. Brała udział w przekazywaniu grypsów – nielegalnej korespondencji.

„Doktor Perzanowska dokonywała cudów, bo starała się, i to jej się udało, prowadzić ten nasz rewir, w tych obozowych warunkach, prawie jak szpital wolnościowy, to znaczy zachowując wszelkie prawidła, przepisy obowiązujące w szpitalach. No, z tym że bieda polegała przede wszystkim na tym, że nie było leków”.

Jadwiga Lipska-Węgrzecka, Relacja wideo, APMM

„Pewnego dnia kazali nam Niemcy wynosić ze szpitala ranne Żydówki na plac apelowy, do selekcji. Zebrałyśmy się wszystkie w korytarzu. Lekarz niemiecki stał naprzeciwko nas. I wtedy Perzanowska, spokojnie i dosadnie powiedziała: «My jesteśmy służbą sanitarną, myśmy przysięgały człowieka każdego ratować do końca. My nie pójdziemy wynosić Żydówek na plac apelowy, gdzie jest selekcja». Policzek, który wymierzył ten Niemiec Perzanowskiej, taki, że głową uderzyła w ścianę, to było coś takiego, że nas po prostu sparaliżowało. I Niemiec poszedł. I nie wynosiłyśmy rannych Żydówek na plac apelowy".

Wanda Ossowska, Relacja wideo, APMM

„Córuchno moja najdroższa, jedyna, najlepsza i najukochańsza!

List Twój ostatni tak bardzo, bardzo kochany dostałam – dziękować Ci za niego listownie to mało – bo to przecież nie był list zwykły – to jesteś Ty sama, Twoje całe serce i Twoje myśli – a wszystko tak bardzo kochane i takie jak u nikogo na świecie. Dziecino moja najlepsza, nie może być mi nigdy i nigdzie źle – bo przecież jesteś Ty i ta świadomość, że mam Ciebie, taką właśnie musi mi dać radość i szczęście nawet w najcięższych chwilach i sytuacjach. Jeśli jestem dobrą dla Ciebie Matką, to Ty mi to wszystko odpłacasz z olbrzymim procentem – jesteś najlepszą z córek, jaką sobie można tylko wyobrazić. […] Całuję Cię, dziecino najmilsza, z całego serca i Bogu polecam – Boże, jakże strasznie tęsknię za tym, aby móc to uczynić osobiście! Twoja Matka.

Zajączkowi zajrzyj do brzuszka. Pa, córeńko".

Gryps Perzanowskiej wysyłany z obozu do córki

Podczas ewakuacji rewiru w kwietniu 1944 r. wysłano ją razem z personelem żeńskim i chorymi do KL Auschwitz.

Perzanowska była także więźniarką obozów w Ravensbrück i jego filii w Neustadt-Glewe. We wszystkich tych miejscach kaźni niosła pomoc chorym. Wolność odzyskała w maju 1945 r. po wyzwoleniu obozu Neustadt-Glewe przez wojsko amerykańskie. Jego terenu jednak nie opuściła, dopóki nie zapewniła opieki lekarskiej swoim pacjentkom-współwięźniarkom.

W maju 1945 r. powróciła do Radomia, gdzie powierzono jej stanowisko ordynatorki oddziału chorób wewnętrznych. We własnym domu założyła wówczas jedną z pierwszych poradni, w której przyjmowała bezpłatnie byłych więźniów obozów koncentracyjnych oraz ich rodziny. Z jej inicjatywy powstała w tym mieście szkoła pielęgniarska, w której pełniła funkcję kierownika i wykładowcy. Wygłaszała referaty i publikowała artykuły związane z tematyką obozową, także syndromem KZ, głównie w „Przeglądzie Lekarskim – Oświęcim”. Należała do licznych towarzystw naukowych i społecznych.